ChangaBang 6864 m
دو کوهنورد بر
فراز قله چانگابانگ ایستادند و اولین صعود جببه شمالی این کوه را جشن گرفتند. اما
آنها نمی دانستند که تنها یکتنشان باز خواهد گشت.....
چانگابانگ در مقیاس گران کوه های هیمالای کوه بلندی نیست . اما سختی صعود و و دیواره ای یخ آجین شده آنرا تبدیل به یکی از با ارزش ترین کوه های فنی برای صعود ساخته است . اولین صعود این کوه توسط کوهنوردان انگلیسی به سرپرستی "سر کریس بانیگتون " در سال 1974 انجام شد.
از آن سال جبهه های مختلف این کوه شاهد تلاش گلچینی از برترین آلپینیست های جهان بود که هر یک موفق به اجرایی صعودی زیبا شدند. چانگابانگ کوه برترین ها بوده و هست .اما جبهه شمالی پر هیبت این کوه تا این کوه اجازه هیچ صعودی را به هیچ کوهنوردی نداد .
در سال 1997 چهار کوهنوردانگلیسی و آمریکایی برای صعود این جبهه عازم چانگابانگ شدند. آنها موفق شدند ظرف 10 روز صعود و فرود حماسی این دیواره سرکش را مقهور اراده خودنمایند.
این صعود با تاکتیک آلپی انجام شد و آنها با فاصله دو روز از یکدیگر به سمت دیواره حرکت نمودند.
در روز چهارم تیم دوم به تیم اول رسید و آنها ادامه مسیر تا بخش های انتهایی با یکدیگر طی نمودند. میزان توانایی آنها در این صعود شگفت آور است . یکی از اعضای تیم دچار مشکل می شود و سه نفر بقیه با فداکاری او را حمایت می کنند.
بعد از صعود قله در هنگام فرود در حالیکه کمتر از یک طول طناب با بخش ایمن تر مسیر فاصله داشتند . کارگاه مناسبی پیدا نمی کنند.
"برندان مورفی " عضو جوان و شاخص تیم برای برپایی کارگاه چند متر به سمت راست تراورس می کند. حالت یخ برفی مسیر به او اجازه زدن پیچ یخ را نمی داد . او 20 دقیقه تلاش می کند و در نهایت فریاد می زند:
- من یه پیچ محکم زدم . بیاین اینجا ما حالا یه کارگاه مطمئن داریم .
بقیه اعضای تیم از حضور و بودن او شادند. هر جا که مشکلی بود هر جا که کسی احتیاج به کمک داشت این "برندان " بود که آماده کمک بود.
ناگهان سکوت دیواره را غرش بهمنی بزرگ می شکند . نه یک نه دو بلکه سه بهمن به سمت آنها از بالا سرازیر می شود.
آنها فریاد می زنند "برندان "
او هم بهمن رادیده بود اما هیچ تسمه و ابزاری نداشت که خود را به پیچ یخ متصل کند . نا امیدانه تلاش کرد پیچ یخ را با دست بگیرد. اما بهمن قویتر از او بود.
دوستانش بهت زده به جایی نگاه می کردند که او تا لحظاتی پیش آنجا ایستاده بود.......
................
...........................
"اندی کو" هم طناب او در پایان گزارش صعودشان به چانگابانگ در مجله climbing چنین می نویسد:
من خود را با این فکر که براندان در یکی از زیبا ترین دره های دنیا آرمیده تسلی دادم و فکر کردم بزودی گلهای بهاری در انتهای دره راه خود را به سمت ابتدای یخچال چانگ بانگ می گشایند. ...
قبل از رسیدن به آخرین گردنه برای آخرین ایستادم به پشت سرم نگاه کردم و با او بدرود گفتم.
