همیشه این کوه های بلند نیستند که چالش بر انگیزند. بعضی از کوه ها با وجود آنکه در برابر کوه های عظیم هیمالایا حتی به قیاس نمی آینداما شرایط محیطی آن ها به گونه ای است که سخت ترین شرایط را در برابر کوهنوردان قرار می دهد.

در انتهایی ترین نقطه قاره آمریکای جنوبی در مرز شیلی و آرژانتین  منطقه پهناور پاتاگونیا قرار گرفته است . بیشتر بخش های این سرزمین را صحراهای بزرگ فراگرفته اما در بخش از آن کوه هایی قرار داردکه با وجود ارتفاع کمشان نسبت به کوه های دیگر جهان جزو سرسخت ترین و چالش انگیز ترین کوه های دنیا بشمار می آیند.

این کوه های علاوه بر سرسختی از دیدگاه علاقه مندان به طبیعت نیز جزو زیباترین و بی بدیل ترین کوه های جهان محسوب می شوند.

دست مادر طبیعت گویی با استفاده از شرایط خاص این منطقه این کوه ها را الماس وار تراشیده است . برای مجسم کردن کوه های پاتاگونیا کافی است یک قلعه باستانی را در نظر بگیرید آن را صدها برابر بزرگ کنید و دیوار ها و باروهایش را یخ آجین مجسم کنید . آنگاه در برابر جلوه ای  از این کوه ها قرار گرفته اید.


بلندترین قله این منطقه "فیتزروی"  نام دارد و اولین بار توسط کاشف و سیاح معروف انگلیسی " اریک شیپتون " این منطقه مورد بررسی قرار گرفت . کوهنوردان فرانسوی در سال  1954 با صعود " فیتز روی " آن را شگفت انگیز ترین صعود عمر خود خواندند.


ستون های عظیم گرانیتی که گویا با الماس برش خورده اند. دهلیزهای عظیم یخی و طوفان هایی که هیچ نظیری در جای دیگری ندارند جزو خصوصیات بارز این منطقه هستند. بدلیل مجاورت این منطقه با اقیانوس های آرام و منجمدجنوبی بادهایی که از این اقیانوس ها برمی خیزد هوایی بسیار متغیررا در این کوه ها حاکم ساخته . هوای بد و طوفان در پاتاگونیا یک امر طبیعی است و هوای خوب اتفاقی نادر. یکی  از اعضای تیم آمریکایی فرود خود را از فیتز روی چنین شرح داده است : در 40 روز مدت برنامه فقط نصف روز هوای خوب داشتیم . وقتی طناب ها را به پایین می انداختیم باد طناب ها را بصورت عمودی بالای سر ما می برد! و طناب ها هوا را شلاق می زندند!! حاضر بودیم تمام زندگی خود را بدهیم فقط از این جهنم یخ زده خارج شویم .


پاتاگونیا امروزه بعنوان سرزمیی برای " سوپر آلپینیسم " در آمده . برترین های جهان آنچه سختی و دشواری در مسیرها را که در هیچ جای دنیا نمی یابند در این مکان جستجو می کنند. و در بین صدها برج بلند آن هر یک بدنبال صعود خود هستند.


شاید یتوان قله " سره توره " را معروف ترین قله این مجموعه دانست . کوهی سرسخت با ارتفاع 3100 متر با ظاهری بی نظیربا و  دیواره هایی به بلندای بیش از 1100 متر که از هر سو آن را فرا گرفته اند.

سره توره و دو برادر کوتاهترش "توره اگر " و "توره سن هارد" بیشک زییاترین و سرسخت ترین کوه های پاتاگونیا محسوب می شوند.اولین صعود این کوه داستان غریبی دارد....

.....

در سال یک تیم سه نفره از ایتالیا برای صعود این قله سرکش وارد منطقه می شوند.

سرپرستاین تیم سزار مائستری در وطن خود به " عنکبوت " معروف بود و صعودهای او در آلپ از وی چهره ای سرسخت و کوشا به نمایش گذاشته بود. تیم سه نفره با وجود هوای نه چندان مناسب خود را به پای مسیر می رسانند.

آنها مسیر خود را از پای کوه تا گردنه ای که بین " سره توره " و " توره اگر " است انتخاب می کنند و موفق می شوند خود را به تراورس ابتدای گردنه برساند .در پایان تراورس یکی از آنها از ادامه صعودمنصرف می شود و به تنهایی از مسیر به پایین باز می گردد.

مائستری و تونی اگر مسیر خود را با ادامه می دهند و بعد از دو  شب مانی موفق به صعود قله می گردند. هنگام بازگشت کمی پایین تر از گردنه ناگهان یک بهمن عظیم از یخ و سنگ " تونی اگر " را با خود به پایین می برد. مائستری در پی این اتفاق که فقط یک چشم بهم زدن طول کشید مجبور می شود  به تنهایی از مسیر فرود بیاید. در  هوای طوفانی و  زیر ریزش بهمن و سنگ  موفق می شود به پایین دیواره باز گردد. و بعد از دو روز  در حالیکه  دوستش از بازگشت او قطع امید کرده بود خود را در حالتی گیج و نیمه یخ زده  به پای کمپ اصلی برساند. مائستری در حالتی به کمپ اصلی رسید که دچار هذیان گویی بود و تنها می گفت : ما به قله رسیدم - بهمن " تونی "را باخود برد.

دوربینی که عکس های صعود در آن قرار داشت در کوله پشتی " تونی اگر " بود و مائستری برای اثبات صعود خود و همراه فقیدش هیچ سندی در دست نداشت . اما آلپین کلوپ ایتالیا صعود اورا قبول کرد. و از او به سان یک قهرمان تجلیل بعمل آوردند.

این صعود یک یاز نمونه های بارز صعود های آلپی بر روی دیواره های بلند بشمار می آمد و از لحاظ سختی هیچ صعود مشاه به ای در حد آن ارزیابی نمی شد. اما کم کم خرده گیران شروع به انتقاد و طرح سئوالات بدبینانه نمودند. این جو ابهام تا جایی پیش رفت که بسیاری ادعای مائستری را یک دروغ بزرگ خواندند. اما مائستری هموار بر سر حرف خود باقی ماند.

او در سال 1970  باز به پاتاگونیا و سره توره بازگشت اینبار با یک تیم بزرگ و یک ابزار غریب . یک کمپرسور گازوییلی چهل کیلویی.

او کمپرسور را تا گردنه " امید " بالا کشید و از آنجا دیوانه وار مسیر را تا به بالا رول کوبی کرد. حاصل این تلاش غریب بیش از 300 عدد رول است که امروزه مسیر معروف به " کمپرسور " را تشکیل می دهد.

قله اصلی سره توره بر اثر بادهای منجمد بصورت یک قارچ عظیم برفی یخی است . مائستری تا انتهای سنگ ها و ابتدای قارچ یخی صعود کردو از آنجا بازگشت و نخواست قدم بر فراز قله بگذارد!!!!!!!

هنوز با وجود گذشت بیش از سی سال از صعود مائستری و تونی اگر بحث و جدل در باره چرایی این صعود وجوددارد. هیچ کوهنوردی نتوانسته مسیر آنها را از گردنه تا به بالا صعودکند . بنظر "مارک سینوت" کوهنورد و نویسنده معروف آمریکایی این صعود اگر براستی در آن زمان انجام شده باشد ( که بعقیده او انجام شده ) برترین صعود تمام تاریخ خواهد بود .

مائستری در مصاحبه ای که در سال 1992 با مجله climbing انجام دادگفت : من هیچگاه به هیچ مسیری اجازه ندادم تا مرا ناکام باز گرداندهیچگاه و هیچ مسیری ....

 هر چند در ادامه اضافه می کند: همواره در خواب می بینم یک زلزله عظیم سره توره را به میلیونها قطعه ریز تقسیم می کند . امیدوارم روزی این اتفاق بیافتد!

مسیر کمپرسور با وجود تمامی انتقاداتی که به مائستری برای گشایش آن شد امروزه پر طرفداترین مسیر صعود بر روی سره توره محسوب می شود!!